Еден од клучните аспекти на културниот марксизам е постмодернизмот.
Постмодернизмот се спротивставува на цивилизацијата, особено западната цивилизација и се противи на секоја вистина која што оптшеството ја прифатило како апсолутна вистина. Тоа може да бидат религиозни или морални вистини со кои постмодернистите не се согласуваат, обидувајќи се долгорочно да ја уништат „човековата свест“, претворајќи ја во анти-национална, анти-религиозна, анти-семејна и анти-полова. И ова може да се види насекаде.
Постмодернизмот е тесно асоциран со марксистичката теорија и е многу комплициран термин, кој се разгранува на повеќе правци, но во крајна сметка се стреми кон крајот на сите стандарди, морали, традиции, вистини кои што станале темели на нашата цивилизација. Тој индиректно е вметнат во секоја област: образование, спорт, уметност, музика, медии, литература, архитектура, етика, културно-забавен живот; сите овие фактори влијаат врз размислувањето, совеста и постапките на младите луѓе, превејќи ги да мислат дека тоа што го прават е исправно, но тоа всушност само духовно ги поробува.
Постмодернизмот го гледа светот како произлез од модернизмот, односно современиот свет од кој што се издигна западната цивилизација како економски, технолошки и културен моќен дом. Постмодернистите веруваат дека модерниот свет довел до подемот на „угнетувачките“ економски и културни идеи, имено религија, монархија, капитализам и патриотизам. Тие ја гледаат западната цивилизација како едно страдание, а никогаш не ја гледаат како цивилизација која што му донела на светот многу во областа на науката, технологијата, медицината, откривањето, истражување на вселената, уметноста, музиката и сл. Постмодернистот кај западната цивилизација ги гледа само погрешните дејствија, реални или перцепирани, кој што ги имале сите други цивилизации во одреден момент од историскиот развој.
Кон чувството на лојалност и должност кон одредена нација, кутлура и религија се гледа како на луѓе кои ги истакнуваат овие квалитети како жртви на околностите, со други зборови, постмодернизмот верува дека луѓето се родени во систем на вредности и немаат избор при одлучувањето за себе. Па, секој кој е религиозен или патриот го поткрепува „репресивното“ општество во очите на постмодернистот. За постмодернистот сè е социјална конструкција, т.е нереално.
Совремремениот т.е модерниот свет, како што постмодернистите го гледаат треба да дојде до својот крај бидејќи тој не успеа и сега воведуваат постмодерна ера, ослободена од сите културни аспекти и економски фактори кои што го изградија најнапредниот и културно силен контитент на Земјата - Европа.
Постмодернистите велат - веќе не треба да го сакаме учењето на религијата како морална основа на општеството или да сакаме хиерархиски основи како што се нацијата или семејството на пример. Општеството, тие велат, е поделено на оние кои имаат и оние кои немаат. Велат, белците, а особено белите мажи, се во првите редови на „репресијата“. Семејството, заедно со таткото како глава на семејството е дел од оваа „тиранија“. За нив технолошкиот напредок на современиот свет се разгледува како опасен и „репресивен“, т.е напредокот на воената технологија, па во оваа област постмодернистите се изјаснуваат анти-воени левичари.
Од економска гледна точка, постмодернистите го гледаат капитализмот на следниов начин: богатите стануваат побогати, а сиромашните посиромашни, што е и точно до одреден степен, при моменталниов интернационалистички суперкапитализам каде што големите корпорации и големите централни банки се богатат на нашиот грб. Сепак, постмодернизмот верува дека белото општество и белите мажи се виновни за злоупотребата на просечниот маж и жена, па затоа веруваат дека само крај на белото општество и култура ќе го „реши“ овој проблем. Ова се само дел од многуте постмодернистичките тврдења. Постмодернистите се замена за вистинските луѓе кои стојат зад постмодернистичките идеи, а тоа се еврејските глобалисти.
Основниот принцип на постмодернизмот е дека ништо не е апсолутна вистина, како што на пример тие би рекле дека зборот Бог не е апсолутна вистина и преку индивидуалната „слобода“ тие треба да бидат во можност да одлучат за себе и да веруваат во она што тие сметаат дека е вистинито.
Луѓето се слободни да веруваат во Бог, доколку тие сакаат така, но постмодернизмот не го признава ова како индивидуален избор, туку го користи ова за да ја изврши својата револуционерна агенда. Истото важи и за нивниот бунтовен однос кон нацијата, културата, традицијата, семејството и сите други темели кој настанале за време на модерниот свет. Постмодернистите овие вредности ги гледаат како застарени и репресивни и се гледаат себе си како да имаат индивидуално право преку рационалноста и човечкиот разум да ги одбијат културните норми во корист на постмодернистичките идеи кои што се револуционерни и спротивни на сите форми на религијата (Христијанството особено), патриотизмот, семејните вредности и концептот за добро и зло.
Постмодернизмот го гледа светот низ егалитаристичката гледна точка. Сè треба да биде еднакво и со деконструкција на „старото“ со „новото“ постмодернистите мислат дека еднаквоста може да биде спроведена. Оваа лажна идеа се манифестира на повеќе начини. Нацијата и нејзиниот културен и етнички идентитет ќе бидат искоренети во полза на светот без граници, каде секој е „ист“ и „еднаков“.
Ова е чиста фантазија и никогаш немало, а и нема да има случај каде што луѓето доброволно ќе се откажат од својот национален и кутлурен идентитет во полза на реализирањето на светот без идентитет. Ова се случува единствено низ Западот само преку безшумно поткупување на луѓето, а особено преку манипулација и измама на младината преку институциите како што се медиите, забавната индустрија и едукативниот систем, претворајќи ги младите луѓе во несвесни робови на постмодерниот свет.
Лажниот систем на еднаквост се проширува во многу поширок спектар на чудни, односно лудачки идеи како што се богатство, половите улоги, радикалните феминистичи идеи итн. Според постмодернистите личното богатство и приватната сопственост ќе бидат одземени и прераспределени помеѓу колективната група, т.е заедницата, што всушност е комунизам или со друго име културен марксизам.
Неморално стекнатото богатство на еврејските глобалистички банки и глобалистичките корпорации во приватна сопственост се во крајност корумпирани, но сепак она што ќе го слушнете од борците за „еднаквост“ е смешниот аргумент дека белата западна култура, морали, традиции, стандарди треба да се обвинат. Со ова се докажува дека кутлурните марксисти се само корисни на глобалистичката елита, а не на народот за кој тие толку „се борат“. Постмодернистите реализираат несвесно одредена цел, имајќи клучно значење во „раздели и завладеј“ стратегијата, која се употребува за постигнување на еврејската хегемонија, Новиот Световен Ред и свет без национални граници и културен идентитет, т.е глобална заедница поробена од страна на меѓународните финансии. Тие воопшто не го согледуваат ова и мислат дека се „праведни“ кога во реалноста ја поддржуваат идеата на исто така оние кои се против западната цивилизација.
Постмодернизмот сугерира дека улогите на мајка и татко се „угнетувачки“ врз жените. Тие тврдат дека хомосексуалноста е природна исто толку колку и хетеросексуалноста и е исто толку природна колку и традиционалното семејство, бидејќи за нив традиционалното семејство е социјална конструкција и е „не-реално“.
Расата е уште една област каде постмодернизмот повторно тврди дека расата е социјална конструкција. Културните марксисти ги негираат разликите меѓу расите, викајќи „расист“ кон секој кој ќе ја оспори нивната теза. За „расисти“ се декларирани и оние кои што покажуваат етничка и културна свест. За постмодернистот не постои такво нешто како разновидност на човештвото бидејќи според нив „разликата е социјална конструкција и сите ние сме исти“.
Па така, ние можеме да увидиме дека постмодернизмот и културниот марксизам одат рака под рака, во смисла на нивниот напад кон Западот. Тоа е многу сложен предмет при чие дефинирање неможе да се дојде до едногласие, но сепак, тој тече во нашиот едукативен систем како крвта во вените. Неговото јадро е марксистичко и кога се применува во кутлурнио живот станува културен марксизам.
Ова е многу краток обид да се објасни како постмодернизмот и кутлурниот марксизам се две страни на иста монета. Важно за крај е да се напомене дека постмодернизмот е во коренот на културниот марксизам како што е критичката теорија и за жал од ден на ден овој светоглед е сè по прифатен од народните маси.
Постмодернизмот се спротивставува на цивилизацијата, особено западната цивилизација и се противи на секоја вистина која што оптшеството ја прифатило како апсолутна вистина. Тоа може да бидат религиозни или морални вистини со кои постмодернистите не се согласуваат, обидувајќи се долгорочно да ја уништат „човековата свест“, претворајќи ја во анти-национална, анти-религиозна, анти-семејна и анти-полова. И ова може да се види насекаде.
Постмодернизмот е тесно асоциран со марксистичката теорија и е многу комплициран термин, кој се разгранува на повеќе правци, но во крајна сметка се стреми кон крајот на сите стандарди, морали, традиции, вистини кои што станале темели на нашата цивилизација. Тој индиректно е вметнат во секоја област: образование, спорт, уметност, музика, медии, литература, архитектура, етика, културно-забавен живот; сите овие фактори влијаат врз размислувањето, совеста и постапките на младите луѓе, превејќи ги да мислат дека тоа што го прават е исправно, но тоа всушност само духовно ги поробува.
Постмодернизмот го гледа светот како произлез од модернизмот, односно современиот свет од кој што се издигна западната цивилизација како економски, технолошки и културен моќен дом. Постмодернистите веруваат дека модерниот свет довел до подемот на „угнетувачките“ економски и културни идеи, имено религија, монархија, капитализам и патриотизам. Тие ја гледаат западната цивилизација како едно страдание, а никогаш не ја гледаат како цивилизација која што му донела на светот многу во областа на науката, технологијата, медицината, откривањето, истражување на вселената, уметноста, музиката и сл. Постмодернистот кај западната цивилизација ги гледа само погрешните дејствија, реални или перцепирани, кој што ги имале сите други цивилизации во одреден момент од историскиот развој.
Кон чувството на лојалност и должност кон одредена нација, кутлура и религија се гледа како на луѓе кои ги истакнуваат овие квалитети како жртви на околностите, со други зборови, постмодернизмот верува дека луѓето се родени во систем на вредности и немаат избор при одлучувањето за себе. Па, секој кој е религиозен или патриот го поткрепува „репресивното“ општество во очите на постмодернистот. За постмодернистот сè е социјална конструкција, т.е нереално.
Совремремениот т.е модерниот свет, како што постмодернистите го гледаат треба да дојде до својот крај бидејќи тој не успеа и сега воведуваат постмодерна ера, ослободена од сите културни аспекти и економски фактори кои што го изградија најнапредниот и културно силен контитент на Земјата - Европа.
Постмодернистите велат - веќе не треба да го сакаме учењето на религијата како морална основа на општеството или да сакаме хиерархиски основи како што се нацијата или семејството на пример. Општеството, тие велат, е поделено на оние кои имаат и оние кои немаат. Велат, белците, а особено белите мажи, се во првите редови на „репресијата“. Семејството, заедно со таткото како глава на семејството е дел од оваа „тиранија“. За нив технолошкиот напредок на современиот свет се разгледува како опасен и „репресивен“, т.е напредокот на воената технологија, па во оваа област постмодернистите се изјаснуваат анти-воени левичари.
Од економска гледна точка, постмодернистите го гледаат капитализмот на следниов начин: богатите стануваат побогати, а сиромашните посиромашни, што е и точно до одреден степен, при моменталниов интернационалистички суперкапитализам каде што големите корпорации и големите централни банки се богатат на нашиот грб. Сепак, постмодернизмот верува дека белото општество и белите мажи се виновни за злоупотребата на просечниот маж и жена, па затоа веруваат дека само крај на белото општество и култура ќе го „реши“ овој проблем. Ова се само дел од многуте постмодернистичките тврдења. Постмодернистите се замена за вистинските луѓе кои стојат зад постмодернистичките идеи, а тоа се еврејските глобалисти.
Основниот принцип на постмодернизмот е дека ништо не е апсолутна вистина, како што на пример тие би рекле дека зборот Бог не е апсолутна вистина и преку индивидуалната „слобода“ тие треба да бидат во можност да одлучат за себе и да веруваат во она што тие сметаат дека е вистинито.
Луѓето се слободни да веруваат во Бог, доколку тие сакаат така, но постмодернизмот не го признава ова како индивидуален избор, туку го користи ова за да ја изврши својата револуционерна агенда. Истото важи и за нивниот бунтовен однос кон нацијата, културата, традицијата, семејството и сите други темели кој настанале за време на модерниот свет. Постмодернистите овие вредности ги гледаат како застарени и репресивни и се гледаат себе си како да имаат индивидуално право преку рационалноста и човечкиот разум да ги одбијат културните норми во корист на постмодернистичките идеи кои што се револуционерни и спротивни на сите форми на религијата (Христијанството особено), патриотизмот, семејните вредности и концептот за добро и зло.
Постмодернизмот го гледа светот низ егалитаристичката гледна точка. Сè треба да биде еднакво и со деконструкција на „старото“ со „новото“ постмодернистите мислат дека еднаквоста може да биде спроведена. Оваа лажна идеа се манифестира на повеќе начини. Нацијата и нејзиниот културен и етнички идентитет ќе бидат искоренети во полза на светот без граници, каде секој е „ист“ и „еднаков“.
Ова е чиста фантазија и никогаш немало, а и нема да има случај каде што луѓето доброволно ќе се откажат од својот национален и кутлурен идентитет во полза на реализирањето на светот без идентитет. Ова се случува единствено низ Западот само преку безшумно поткупување на луѓето, а особено преку манипулација и измама на младината преку институциите како што се медиите, забавната индустрија и едукативниот систем, претворајќи ги младите луѓе во несвесни робови на постмодерниот свет.
Лажниот систем на еднаквост се проширува во многу поширок спектар на чудни, односно лудачки идеи како што се богатство, половите улоги, радикалните феминистичи идеи итн. Според постмодернистите личното богатство и приватната сопственост ќе бидат одземени и прераспределени помеѓу колективната група, т.е заедницата, што всушност е комунизам или со друго име културен марксизам.
Неморално стекнатото богатство на еврејските глобалистички банки и глобалистичките корпорации во приватна сопственост се во крајност корумпирани, но сепак она што ќе го слушнете од борците за „еднаквост“ е смешниот аргумент дека белата западна култура, морали, традиции, стандарди треба да се обвинат. Со ова се докажува дека кутлурните марксисти се само корисни на глобалистичката елита, а не на народот за кој тие толку „се борат“. Постмодернистите реализираат несвесно одредена цел, имајќи клучно значење во „раздели и завладеј“ стратегијата, која се употребува за постигнување на еврејската хегемонија, Новиот Световен Ред и свет без национални граници и културен идентитет, т.е глобална заедница поробена од страна на меѓународните финансии. Тие воопшто не го согледуваат ова и мислат дека се „праведни“ кога во реалноста ја поддржуваат идеата на исто така оние кои се против западната цивилизација.
Исто така, на традиционално семејната средина се гледа како на социјална конструкција од страна на постмодернистите. Истите велат дека не постои традиционалното семејство и дека семејството го унапредува капитализмот - повторно истата реторика како на комунизмот. Природните полови улоги на мажот и жената во создавањето на семејство се исмејувани, и опишани како старомодно христијанско поробување на жените и децата, верувајќи дека децата се подобро одгледани и едуцирани надвор од семејната средина. Ова е каде радикалниот феминизам стапува на сцена, а исто така и хомосексуалната агенда, сè во склоп на постмодернизмот.
Расата е уште една област каде постмодернизмот повторно тврди дека расата е социјална конструкција. Културните марксисти ги негираат разликите меѓу расите, викајќи „расист“ кон секој кој ќе ја оспори нивната теза. За „расисти“ се декларирани и оние кои што покажуваат етничка и културна свест. За постмодернистот не постои такво нешто како разновидност на човештвото бидејќи според нив „разликата е социјална конструкција и сите ние сме исти“.
Па така, ние можеме да увидиме дека постмодернизмот и културниот марксизам одат рака под рака, во смисла на нивниот напад кон Западот. Тоа е многу сложен предмет при чие дефинирање неможе да се дојде до едногласие, но сепак, тој тече во нашиот едукативен систем како крвта во вените. Неговото јадро е марксистичко и кога се применува во кутлурнио живот станува културен марксизам.
Ова е многу краток обид да се објасни како постмодернизмот и кутлурниот марксизам се две страни на иста монета. Важно за крај е да се напомене дека постмодернизмот е во коренот на културниот марксизам како што е критичката теорија и за жал од ден на ден овој светоглед е сè по прифатен од народните маси.
No comments:
Post a Comment