Инох Пауел- Реки од крв!

Инох Пауел Јон Инох Пауел (16 Јуни 1912 – 8 Фебруари 1998) беше Британски политичар, школар на класични студии, филолог и поет. Служеше како член на парламентот од Конзервативната партија, Улстер унионистичка партија и Министер за здравство.
Пред да влезе во политиката, Повел беше професор по класични студии, професор по старогрчки на возраст од само 24 години во Австралија. За време на втората светска војна служеше како член на штабот, член на разузнавање достигајќи го чинот на бригадир во неговите 30ти години. Истотака беше писател на поезија и неговите први дела биле беа објавени во 1937. Исто така беше и автор на многу класични и политички теми.
Пауел стана национална фигура по неговиот говор од 20ти април 1968 каде што се обрати на средба на Конзервативната партија, при што говорот стана познат под името „Реки од крв“ / “Rivers of blood”. Во говорот се критикува масовна имиграција, посебно од земјите од Новиот Комонвелт и се спротиставува на тогаш предложениот закон за анти - дискриминација во расните односи. Водачот на Конзервативната партија Едвард Хит го отпушти од неговото место министер за одбрана во сенка во конзервативната опозиција.



Главната функција на државништвото е да не заштити од избежни зла.Во тој обид се среќава со пречки кои се длабоко вкоренети во човековата природа Како што стојат нештата, такви зла не се демонстрираат се до нивната појава.Во секој стадиум од нивниот почеток има простор за сомнеж и расправа за тоа дали се реални или замислени. По истиот признак, истите привлекуваат незначајно внимание споредени со тековните невољи кои се неспорни и итни: оттука постојаното искушение на политиката да се грижи за непосредната сегашност на трошок на иднината. Пред се, луѓето се склони да грешат мислејќи дека предвидувајки ги невољите ги предизвикуваат па дури и ги посакуваат: “Ако само” , сакаат да мислат, “Ако само луѓето не зборуваат за тоа, невољите нема да се случат”. Можеби ова навика потекнува од примитивното верување дека зборот и нештото, името и објектот, се идентични. Се на се, дискусијата за идни сериозни (со сегашен труд избежни) зла, е најнепопуларната но во исто време најпотребната професија на еден политичар. Оние кои свесно ја занемаруваат ги заслужуваат а и често добиваат клетвите на тие кои идат по нив. Пред недела или две започнав разговор со средовечен човек, гласач, работник вработен во една од нашите национализирани индустрии. По реченица или два за времето, одненадеќ рече: “Ако имав пари, немаше да останам во оваа земја”. Му дадов критична реплика дека дури ни оваа влада нема да трае вечно. Но тој не забележа и продолжи: “Имам три деца, секое од нив помина низ граматичко училиште и две се венчани, со фамилија. Нема да бидам задоволен се додека не ги видам сместени во странство. За 15 или 20 години во оваа земја, црниот човек ќе го држи камшикот над грбот на белиот човек”. Веќе можам да го слушнам гадењето во хор. Како се осмелувам да кажам такво ужасно нешто? Како се осмелувам да разбранам невоља и да распламтам одредени чуства со повторување на таквиот разговор? Одговорот е дека немам право да не го споделам. Пред мене имам пристоен, обичен англичанец, кој на сред бел ден, во мојот град ми кажува мене, негов член на парламентот дека нашата земја нема да биде вредна за живеење за неговите деца. Просто немам право да ги соберам рамениците и да мислам на нешто друго. Тоа што тој го вели стотици и илјадници го велат и мислат, не низ цела Велика Британија, можеби. Но низ местата кои се во процес на тотална трансформација за која нема споредба во илјадагодишната Англиска историја.За 15 или 20 години, ако продолжат сегашните трендови, во оваа земја ќе имаме три и пол милиони емигранти од Комонвелтот и нивни потомци. Оваа бројка не е моја. Тоа е официјална бројка дадена на парламентот од матичната служба. Немаме споредлива бројка за 2000та година, но мора да биде некаде од пет до седум милиони, скоро една десеттина од целото население и блиску до тоа на Лондон.Секако нема да биде еднакво дистрибуирано од Маргејт до Ејберисвит и од Пензанс до Абердин. Цели области ќе бидат окупирани од емигрантско и население со емигрантско потекло. Како што минува времето, пропорцијата на вкупниот број кои се потомци на емигранти, тие кои се родени во Англија, кои пристигнале по сосема истата рута, како и останатите од нас, рапидно ќе се зголеми. Веќе во 1985 година, родените тука, ќе го чинат мнозинството. Тоа е факт кој креира екстремна итност за дејствување сега, дејствување од таков вид кој е најтежок за политичарите да го преземат, дејствување каде што тешкотиите лежат во секогашноста, но злото кое ќе биде превенирано или минимизирано лежи неколку парламента понатаму. Природното и рационално прво прашање со нација соочена со таква можност треба да се праша: Како неговите димензии може да бидат редуцирани? Ако се земе дека не може целосно да биде превенирано, може ли да биде ограничено, имајќи во предвид дека броевите се од суштината: значењето и последиците на туѓиот елемент претставен во земја или популација се суштествено различни според тоа дали тој елемент е еден или десет проценти Одговорите на тоа едноставно и рационално прашање се еднакво едноставни и рационални: со запирање, или речиси запирањето на понатамошен прилив и со промовирањето на максимален одлив. Двата одговора се дел од официјалната политика на Конзервативната партија. Се верува дека во овој момент 20 или 30 дополнителни имигрантски деца доаѓаат од прекуморските земји само во Волверхамптон секоја недела - тоа значи 15 или 20 дополнителни фамилии за декада или два oд денес. Тие кои боговите сакаат да ги уништат, прво ги чинат луди. Ние мора да сме луди, буквално луди, како нација да дозволуваме годишен прилив од околу 50 000 зависници, кои се во најголем дел материјалот на идното зголемување на популацијата со имигрантско потекло. Тоа е како да гледате нација како деловито е вклучена во трупањето на сопствената погребна клада. Толку сме луди ние што всушност дозволуваме немажени/неженети лица да имигрираат со цел да основаат фамилија со брачни партнери и вереници кои што тие никогаш ги немаат видено.Не треба да претпоставиме дека протокот на зависници ќе стиши автоматски. Напротив, дури и со сегагашната стапка на примање од 5000 годишно по налог има простор за 25000 зависни лица per annum ad infinitum, без да се земи во предвид огромниот резервар на постоечки врски во земјата и тоа во ова не ги додавам нелегалните влезови. Во вакви околности ништо нема да биде доволно освен редуцирање на протокот на населувања до занемарливи пропорции и носење на потребните легислативни и админстративни мерки под итно. Го нагласувам зборот „населување“. Ова нема никаква врска со влезот на граѓани на Комонвелтот или на странци во оваа земја што доаѓаат за подобрување на нивните квалификации, како пример, докторите од Комонвелтот кои, во корист на нивната земја овозможија нашите болнички услуги да се развијат побрзо од што би било нормално. Тие не се и никогаш не биле емигранти. Би се обратил кон ре - емиграција. Ако сета емиграција би завршила утре, стапката на раст на емигрантското и населението со емигрантско потекло би било значајно намалено, но проспективната големина на овој елемент во населението сеуште би го оставило основниот карактер на национална опасност непроменет. Со ова може да се справи се додека значајна пропорција од севкупното сеуште се состои од лица кои влегле во земјата одприлика во последните десет години. Од овде доаѓа итноста за имплементирање на вториот елемент од полисата на конзервативната партија: охрабрувањето на ре - емиграцијата. Никој не може да направи проценка за бројките кои со великодушна асистенција, би одбрале или да се вратат во земјите од каде потекнуваат или да одат во други земји кои би чекале со нетрпение да го добијат бројот на луѓе и вештините кои тие ги претставуваат. Никој не знае бидејќи таква полиса сеуште не била никогаш пробана. Можам само да кажам дека, дури и во овој момент, во моето изборно подрачје од време на време доаѓаат и ме прашуваат дали може да им асистирам кон нивниот повраток. Ако таква полиса би била прифатена и активно извршувана со одлучност каква што сериозноста на алтернативата оправдува, резултирачкиот одлив може значајно да ги промени изгледите. Третиот елемент на полисата на конзервативната партија е дека сите кои се во земјата како граѓани треба да бидат еднакви пред законот и дека да биде правена никаква дискриминација или разлика меѓу нив од некоја власт. Како што г. Хит срочи: Нема да имаме граѓани од прв ред и такви од втор ред. Ова не значи дека емигрантот и неговиот потомок треба да бидат подигнати во привилегирана или специјална класа или дека на граѓанинот треба да му бидат скратени правата да разликува во менаџирањето на сопствените работи меѓу него и неговиот сограѓанин или дека треба да биде подложен на наметнување на неговите причини и мотиви за однесување на еден законски начин или друг. Нема поголема мисконцепција на реалностите од таа што се разгледува од оние кои страстно бараат легислација како што тие ја нарекуваат „против дискриминација“. Без разлика дали се автори од ист калап, некогаш и од истите весници кои година по година во 30тите се трудеа да ја заслепат оваа земја за маките кои доаѓаат или епископите во нивните палати, уживајки со пижамите повлечени над нивните глави. Ги сфатија работите точно и дијаметрично грешно. Дискриминацијата и лишувањето, чувството на тревожност и презир, е насочено не кон имигрантското население, туку кај оние кои меѓу кои тие дојдоја и уште доаѓаат.Затоа да се донесе легислација од овој вид пред парламентот во овој момент е да се фрли ќибрит на барут. Најфиното нешто што може да се каже за тие што го предлагаат и поддржуват е дека незнаат што прават. Нема ништо полажливо од споредбата на имигрантите од Комонвелтот во Британија и американските црнци. Црнечкото население во С.А.Д. кое веќе постоеше пред С.А.Д. Да постане нација, го започна своето постоење буквално како робови, па за подоцна да добијат право на глас и други граѓански слободи, кои сеуште потполно не ги користат.Имигрантот од Комонвелтот во Британија пристигна како рамноправен граѓанин, во земја која незнаеше за дискриминација помеѓу своите граѓани и инстантно се здоби со права на секојдневниот граѓанин од право на глас до право на здравствено осигурување. Со какви недостатоци и да се сретна имигрантот, тие не потекнуваат од законот или јавна политика на администрацијата, туку од такви околности и случајности кои предизвикуваат и секогаш ќе предизвикуваат искуството на еден човек да бие различно од тоа на друг човек. Но додека за имигрантот влезот во оваа земја претставуваше можност за привилегии и шанси кои секој радо ги чека, влијанието врз постоечкото население беше многу поинакво.Поради причини кои тие не би можеле да ги разберат и поради одлуки за кои тие никогаш не биле консултирани, почнаа да стануваат странци во својата држава. Се најдоја во ситуација во која нивните жени неможат да добијат болнички кревети при породување. Ситуација во која нивните деца неможат да најдат место во училиште, нивните домови и соседства комплетно трансформирани, нивните планови и изгледи за иднината комплетно уништени. На работните места колебање истите стандарди на дисциплина и компетентност да бидат применети кон емигрантот како и кон домашниот работник. Со текот на времето почнаја да слушат се повеќе и повеќе гласови што им кажуваа дека сега тие се непосакуваните. Сега тие учат дека ќе биде воспоставена еднонасочна привилегија од страна на парламентот, закон кој неможе и нема намера да ги штити или кон кој можат да се обратат со своите проблеми, туку ќе стапи во сила за да му даде на странецот, на незадоволните и на агентите провокатори право да ги стави на гилотина за нивните приватни акции. Во стотиците по стотици писма кои ги добив кога последен пат зборував на оваа тема, пред два или три месеци, имаше една впечатлива карактеристира која што беше во најголем дел нова и која јас сметам дека е сеопфатна. Сите членови на Парламентот се навикнати на типичниот анонимен кореспондент; но она што ме изненади и застраши беше високата пропорција на едноставни, пристојни, чувствителни луѓе, кои пишуваа рационални и често добро-едуцирани писма, кои веруваа дека тие треба да ја изостават нивната адреса бидејќи е опасно да се разоткријат себеси писмено на член на Парламентот кој се согласува со погледите кои јас ги изразував и дека тие ризикуваат да бидат казнети или прогонувани ако стане познато дека тоа го сториле. Чувството на прогонувано малцинство, кое што расте помеѓу обичните Англичани во местата од државата кои се погодени е нешто кое оние без директно искуство тешко можат да го замислат. Ќе си дозволам само еден од тие стотици луѓе да зборуваат за мене: "Пред осум години, во една почитувана улица во Волверхемптон куќа беше продадена на Црнец. Сега само еден белец (постара жена - пензионер) живее таму. Ова е нејзината приказна. Таа го изгубила својот сопруга и двата сина во војната. Па таа ја претворила нејзината куќа со седум соби, нејзиниот единствен имот, во пансион. Таа работела вредно и сторила добро, ја исплатила нејзината хипотека и започната да штеди за нејзината старост. Тогаш имигрантите започнале да се доселуваат. Со зголемен страв, таа видела како една по една куќите биле преземани. Тивката улица се претворила во место на бука и конфузија. За жал, нејзините бели закупци се отселиле „Дента кога последниот замина, таа беше пробудена од двајца во 7 часот од двајца црнци кои сакале да го искориста нејзиниот телефон за да го контактираат нивниот вработувач. Кога таа ги одби, како што би одбила секој странец во такво време, таа беше малтретирана и стравуваше дека ќе биде нападната ако не би бил синџирот на нејзината врата. Имигрантски фамилии секогаш се обидуваа да изнајмат соби во нејзината куќа, но таа секогаш одбиваше. Нејзината мала заштеда на пари се потроши и по плаќањето на рати и остануваат помалце од две фунти неделно. Жената проба да аплицира за редукција на ратите и беше пречекана од млада девојка, која одкако слушна дека има седум собен стан и предложи да изнајми дел од собите. Кога жената одговори дека единствените станари кои може да ги најде се црнци, младата девојка и врати дека расните предрасуди нема да ја однесат никаде во оваа земја. Така што жената замина дома. Телефонот е нејзина инфузија. Нејзината фамилија ги плаќа сметките, исто и помага колку што може. Имигрантите и имаат понудено да ја откупат нејзината куќа по цена од која потенцијалниот газда нема да може да закрепне од станарите за недели, дури и месеци. И станува страв да излезе надвор. Прозорците се скршени. Пронаоѓа човечки екскремент во нејзиното поштенско сандаче. Кога оди во продавница јас следат мали шармантни насмеани црнчиња кои не говорат англиски освен еден збор кој го рецитираат по неа - расист. Кога новиот закон за расни односи ќе биде донесен, таа жена е убедена дека ќе оди в затвор. И каде е нејзината грешка? Се прашувам. Другата опасна делузија од која тие кои свесно или заслепени за реалноста страдаат може да се сумаризира во зборот „интеграција“. Да се интегрираш во некоја популација практично значи да не се разликуваш од останатите членови на популацијата. Сега, од сите времиња, кога има забележителни физички разлики, посебно во боја, интеграцијата е тешка, но не невозможна. Меѓу имигрантите од Комонвелтот, кои имаат дојдено да живеат овде во последните петнаесет години има илјадници кои сакаат и цел им е да се интегрираат и секоја нивна мисла и дејство е насочено кон таа насока. Но да се претпостави дека таква мисла имаат големо и растечко мнозинство од имигрантите и нивните потомци е налудничава и опасна мисконцепција. Ние сме на работ на промена. Досега поради околностите самата идеа на интеграција им беше недостапна на имигрантската популација. Никогаш не смислија или не намераваја такво нешто, и самите нивни бројки и физичка концентрација значеа дека притисокот кој го чуствува секое малцинство да се интегрира немаше таков ефект. Сега гледаме раст на позитивни сили во дејство против интеграција, или доделени интереси за презервацијата и острењето на расни и религиозни разлики, со цел за наметнување на доминација како и врз со-имигрантите така и врз останатиот дел од населението. Облак, не многу поголем од човечка дланка, што може рапидно да го покрие небото, е видлив од скоро во Волверхемптон и покажува знаци на брзо ширење. Зборовите кои ќе ги искористам, збор за збор како шо се појавија во печатот од 17 Фебруари, не се мои, туку член на парламентот од Работничката партија кој е министер во сегашната влада: Кампањата на Сик заедниците да ги одржи обичаите несоодветни за Британија е за жалење. Работејќи во Британија, посебно во јавните служби, треба да бидат спремни да ги прифатат правилата и условите на нивното вработување. Да се бараат специјални права(Или подобро речено ритуали) може да доведе до фрагментација на општеството. Овој комунализам е плевел, без разлика дали практикуван од една боја или друга боја треба да биде осуден. Секоја чест на Џон Стонхаус за тоа што имаше увид да го перцепира тоа и храброст да го каже. За овие опасни и разделнички елементи легислацијата предложена во Законот за расни односи е горивото кое им треба за да процутат. Тоа е начин да му се даде до знаење на имигрантските заедници дека можат да се организираат и да ги консолидираат нивните членови, да агитираат и да вршат кампањи против нивните сограѓани, да ги превосхитат и доминираат останатите со легални оружја кои игнорантните и неинформираните им ги дадоја. Како што гледам напред исполнет сум со претчуство, како Римјанинот ја гледам реката Тибер како што пењи со многу крв.Трагичниот и неподнослив феномен кој го гледаме со ужас на другата страна на Атлантикот, но кој е испреплетен со самата историја на САД ни доаѓа нас по наша воља и наша негрижа. Навистина е на повидок. Нумерички ќе биде од Американски пропорции долго пред крајот на векот. Само одлучно и итно дејство ќе го поврати дури и сега. Дали ќе биде јавната воља која го бара тоа, незнам. Знам само дека да се увиди и да не се зборува ќе биде големо предавство.